Het is vrijdagochtend rond half 11, je werkgroep is een uur geleden begonnen. Als je met veel tegenzin je ogen opendoet, heb je spijt dat je paracetamol vorige week al op is gegaan. Natuurlijk heb je vannacht je gordijnen niet dichtgedaan, je bent in slaap gevallen met je make-up nog op en je dispuutsshirt nog aan en de dweilemmer staat als ‘zekerheidje’ naast je bed. Je hoort voetstappen op de trap, dus langzaam kom je toch omhoog. Als de deur opengaat heb je nóg meer spijt dat je geen paracetamol meer hebt: je ontbijt bestaat vandaag uit een anytimer die je gisteren dronken voor iets doms hebt uitgedeeld. ‘Ik heb hem op jou afgestreept op de bierkoelkast, geniet ervan!’ In de huisapp wordt gevraagd wie er allemaal een bagel wil als je compleet wakker wordt geschrikt door de bel. Je sleept jezelf in een badjas naar beneden; als je de deur opendoet, zwaait de man van de DHL nog net van een paar huizen verderop vriendelijk naar je als je de stapel pakketjes naar binnen sleept. Het zonnetje schijnt, dus iedereen laat zichzelf in een tuinstoel zakken terwijl we wachten op de bagels. Er blijft een bierdopje dat op de grond lag steken in je badslipper. Als opnieuw de bel gaat, verlies je ook nog eens steen-papier-schaar terwijl je net ook al de pakketjes hebt aangenomen. Langzaam druppelen er brakke Marikens binnen die ook van de zon in de tuin willen genieten en alle roddels van de afgelopen nacht willen meekrijgen. College probeer je morgen wel weer opnieuw.